İnsanı İnsan yapan en önemli özelliklerden birisi konuşan, Kelime’lerin bilgisini öğrenen bir varlık olmasıdır. Âdemî Nebi’den itibaren İnsan’a Kelime’lerin (mânâsının) öğretilmesi ile birlikte, Kelimeler sayesinde Medeniyet’i tesis ederiz.
Kavramın kullanıldığı bağlam, yani anlamın hangi yönde düşünüleceğini bize gösteren “sıralanış ciheti” önemlidir.
İnsan, İç’e yönelende, anlam bulur; Dış’a da ancak bu anlam doğrultusunda şekil verilebilir.
Bir Kişi’nin Hayat Hikâyesi’ndeki, onun yaşamını yönlendiren yaradılış esaslarının okunması için, Empati ifadesini de kullanırız.
“Gün’ün sonunda” ise İnsan Allah ile baş başa kalır.
Öğrencinin soruları cevaplanmasa da, hatta anlatıcı bunların anlamını inkâr etse de, öğrencinin bunların varlığını yok saymaması gerekir.
Zor oyunlar, her zaman insana daha çok şey öğretir. Zor simülasyon oyunları, bizi gelişmeye ve oyunun sistemini/iç mekanizmasını öğrenmeye iter.
Her yaratıcı sürecin başında şu soru ile yüzleşirim: Bunun bir anlamı, bir değeri var mı?
El, yaranın üzerini örter.
Fakat bizler, birbirimizi sürekli hapsediyoruz: Tanışıklığın alışkanlığına, kültürün normlarına. Dinlemiyoruz.