Şairler ve Romancılar. Büyücü arketipinin iki alt-türü, iki tezahürü. Zıtlıkları, Zaman ile alakalı. Zamanın nasıl aktığı, akıtıldığı, nasıl sıkıştığı ve yayıldığı ile alakalı. Şair: Sorcerer, Romancı: Wizard. Âlim ve Sanatçı, Romancı ve Şair. Romancı yayıyor Zaman’ı; yayıyor ve yavaş yavaş şekillendiriyor. Bir Sistem kuruyor, bir Dünya. Wizard: Kurucu.
Şairin ise kurmak değil derdi. Bir akış, geliyor, Şair akıtıyor. Anlaşılmak? Şairin derdi değil. Sen nehirleri anlar mısın? Şairin derdi Pınar, Şairin derdi Kaynak, Şairin derdi Kaynak, Şairin derdi TAŞMAK. Nereye akacak bu taşkın? Onu Tanrı bilir. Ama “nasıl”ı belli: Su nasıl akıyorsa, mürekkep de öyle akacak.
İkisi birbirine muhtaç. Şair, kelimeler olmadan nasıl yazacak? Boğazı düğümleniyor Şairin. Bir ateş var göğsünde. Sızlıyor. Kelimeler ve Mürekkep, bir Serinlik. Suya atıyor kendini Şair. Tükenmemek için, küle dönmemek için.
Romancının derdi farklı, tam zıddı: O Suyun içinde. Çıkacak kıyı arıyor. Romancı boğuluyor. Şair yanıyor. Wizard, Sistem kurmalı. Kurmak zorunda. Onu taşıyacak bir Sandal, bir Gemi lazım ona. Sorcerer ise ya kendini yakacak ya başkalarını. O yüzden atlıyor suya. Şair kelimelere dalıyor, Romancı kelimelerde yüzüyor.
Hem Romancı hem Şair. Anlamaz bunlar birbirlerini. Ayrık sanırlar kendilerini. Hâlbuki dertlerine tek çaredir, birliktelikleri.
20.01.2023
