Ne kadar acayip
İnsanın kalbi de yorulur mu
Ya hû
Yoruluyormuş işte
Özlemekten
Yâd etmekten
Eski günleri
Anarak hüzünlenen
Sonbahar yaprakları gibi
Oysa yağmurlar da yağmıyor pek
Ne bileyim güzel kardeşim
“Mantık” diyorsun
“Neden?”
Diye soruyorsun
Bilmiyorum
Mevsimi gözlüyorum
Bilmiyorum
Fakat görüyorum
Tamamlanmış-tamamlanmamış
Olmamış-olan
Yarım kalan – kalmış – bir hikâyeyi
İşte bu gördüğüm
Bir İlk-Sonbahar
Zıtlıkların Aşk’ta bir olduğu
Ümit ile ümitsizliğin – ama ben ona ümit diyeceğim
Sarımtırak bir mevsimi
Havaların soğuduğu
Ki bana hep
Seninle içtiğim kahveyi – sohbeti hatırlatır.
19.10.2025
