Yeterince ağlamadın mı?
Yeterince kahrolmadın mı?
Uğrunda yeterince acı çekmedin mi?
Diyorsun ki:
“Gerekirse daha çok acı çekerim!”,
“Yeter ki O mutlu olsun!”,
Ki bu söylediklerinden ikincisine yalan karışmıştır.
Böyle diyerek kendini özel ve değerli hissediyorsun.
Fedakarlık yaptığın düşüncesi ile
Kendini üstün,
Diğerlerini hor görüyorsun.
Oysa fedakarlık ancak amaca hizmet eder ise faydalıdır.
Kışın, bir kar fırtınasının ortasında, odun yakan bir adama benziyorsun:
Kendini yok sayarak,
Ne kadar odun bulursan yakıyorsun.
Halbuki tüm dünyayı da yaksan
Kış, sen odun yaktın diye bitmeyecek.
Kış elbet bir gün yerini bahara bırakacak
Fakat tabii ki
Sen odun yaktığın için değil.
Kendi ihtiyaçlarını yok sayıyorsun.
Yoksa Alemlerin Rabb’i seni bir Melek olarak yarattı da
Bizim mi haberimiz yok?
Kendine zulmediyorsun,
Ah be gariban!
Hem kendini yok sayıyorsun,
Hem de yok sayılmaktan şikayet ediyorsun!
Daha kendi varlığını kabul etmeyenin
Varlığını kim kabul eder ki?
Bu yüzden pek çok kez
Yüz vermez insan aşığına.
Peki sana bir aşık olan olsa
Sen yüz verebilir miydin?
Aşk tüm güzelliklerin kaynağıdır.
Ne var ki Işık’ın
Aydınlığı yarattığı gibi,
Karanlığı da yaratması gibi;
Aşk’ın bir yüzü yalanlara bakar.
Tabii ki Aşk’ın kendisi bir yalan değildir,
Fakat O, Yalan’ı da beraberinde getirir
Ki Gerçek görünür olsun.
Sen’in bu seferki yalanın:
Kendi ihtiyaçlarını reddetmen.
10.03.2022
