Sonsuz Bilginin Kaynağı olarak “İç’e dönüş”ü esas almıştık. Aşama’lar olarak da “İç’e dönüş’ün aşamaları” olan Uyanıklık-Rüya-Derinuyku hâllerini ele almıştık. Burada yaptığımız, İç-Dış Diyalektiği esasında “Cebirsel Nitelik’lerin Yazım’ı”ndan başka bir şey değildir.
İç’e dönüş ile görülen Rüya, haklı görülür. İç’e dönüş ile görülmeyen-rüya (ya da – mecazen – “siyah-rüya”) ve kalan sükunetteki Derinuyku, haklı dinlenir. Birini görür, diğerini dinleriz. Ve Öz’e daha yakın olan, tabii ki ötekini kuşatır.
Sayısız Yanılgının Sebebi’nde ise “Dış’a dönüş”ü esas alırız, yani bunu “Dış’sal’laş’ma” cihetinden düşünürüz.
Dış’ın Asl’ı, İç’tir. O zaman Dış’sallaşmayı da, hakikaten ancak İç’selleşme sayesinde fark ve idrak ederiz. (İdrak’en) Dış’sallaşmış olan, “dön’üş’üm”ü tersinden yaşamıştır: İç’teki Rüya değil, gördüğü, Dış’taki hayaldir. İç’teki Derinlik değil, dinlediği, Dış’taki gürültüdür. (Yani; iç’sel görüşe dış’sal hayal tekabül eder, iç’sel dinleyiş yerine ise dış’sal gürültü.)
Anlattığımız itibariyle, işin bu “tersine giden” yönü şeytanidir. Veya başka bir ifade ile, şeytan, bu “tersine giden”in adıdır.
13.11.2024
