Kur’an; okuması öğrenilen, okumayı öğreten ve öğrenmesi zaman alan bir kitaptır. İlerleyen ayetlerinde ise, Okuyucu’yu Harf’lerin saf sembolik değeri ile yüzleştirir.
Vav ve Mim harflerinden, Kısmî Kuvvetler ve Mutlak Kudret başlıklı yazımızda bahsetmiştik. Vav ve Mim’in ortak özelliği, merkezlerinde bulunan çemberdir, yani ikisi de dairesellik ve döngüsellik ile alâkalıdır.
Vav’da, çemberin kendisini yeniden açması ile oluşan bir spiral şekli görürüz. Mim’de ise çember, sınırlandırılarak bağlanmıştır ve bir “düğüm”e benzer.
Bağlayan Arketipi ise, bu iki İlke’nin ilişkisi ile çalışır. Bunu en net Dil’in kullanımında görürüz: Oluşturulmuş bir “bağlam”, “ve-bağlacı” (Vav harfi) ile devam ettirilir, yani kendisini yeniden açılımlar.
Ayrıca yeri gelmişken, Ayet’lerin başındaki Ve-bağlacını, meallerde yok sayarak çeviri yapanların, Kitap’ı tahrif ettiğini ve İlâhî bir İlke’yi “yok saydığını” da belirtelim. Doğal olarak, bu da Kitap’ın anlaşılmasında zorluklar oluşturur. (Açıkçası, tüm işi düzgün bir çeviri yapmak olan insanların, nasıl böyle bariz hatalar yaptığını anlamak güç.)
Devam edecek olursak… Arketip’lerin tezâhürlerini Hikâye’lerde görebileceğimizi söylemiştik. Buna içinde yaşadığımız Hikâye de dâhildir. Aslında, tam anlamı ile okumanın tek yolu Okunan’ı yaşamak ve Yaşanan’ı okumaktır. Böylece Bilinç oluşa gelir ve Yazı ile “Dil’e dökülür”.
Bu bağlamda, Bağlayan Arketipi’ni “bir hikâye”de, (yani hangi hikâyeye bakıyorsak, orada), İlke’lerin bilgisi üzerinden okuyabiliriz.
01.06.2024
