“Of, Ben biliyorum nasılsa. Yazmasam olmaz mı?”
Tembel adam,
Bil ki, bilen Sen değilsin.
Belki bunu bilmezdin,
Peki cezasını da mı bilmezsin:
Varlığın cezası unutmaktır.
Tanrı şahidimdir ki, bu Hakikat’ten kaçış yoktur:
Varlık iddiasında bulunan, unutmaya mahkumdur.
Sen değil miydin, Kahrolan?
Unutmamak için çırpınan.
Sıkılmadın mı, Cehennem’e tuğla bırakmaktan?
Ki Cennet’e taşımadığın her tuğla, Cehennem’i biriktirir.
İnsanın hali ne yamandır:
Kutsalı unutur durur,
Çok kez uykuda yürür, rüya görür
Madem ki bir yel esti,
Aralandı gözlerin,
Takip et Esen’i.
Kımıldat elini.
Yaz ki unutmayasın.
Yaz, biriksin
Cennet’ini inşa etsin.
Ve Yıldızlar’a yemin olsun ki
Cennet Gece kendilerine yazanlarındır.
“O, Kalem ile yazmayı öğretti.”
Kalem de Sen’sin, Kağıt da.
Yazan “Kim” Yazılan “Kim”.
14.09.2022
