İnsanı İnsan yapan en önemli özelliklerden birisi konuşan, Kelime’lerin bilgisini öğrenen bir varlık olmasıdır. Âdemî Nebi’den itibaren İnsan’a Kelime’lerin (mânâsının) öğretilmesi ile birlikte, Kelimeler sayesinde Medeniyet’i tesis ederiz. Bu sebepten, Nebevî Gelenek’te “boş laf” yani bir anlamı/mânâsı bulunmayan konuşmalar hor görülür ve müminler/iman edenler “boş konuşanlara ‘selam’ deyip geçerler”. Yani bunlara ülfet etmezler ve onlarla vakit israf etmezler.
Bu bağlamda, Kur’an’ın mucizelerinden belki de en önemlisi, iyiliğe ve güzelliğe inanları Aşk’ın, Dostluk’un ve Muhabbet’in kelimelerinde buluşturmasıdır. Ancak bu Birlik/Tevhid ile inananlar Zalim’e ve Zulm’e karşı durup mücadele edebilirler.
Dolayısıyla Konuşacak Şeylerimizin Olması önemlidir. Bu, aslında bizzat Medeniyet’i tesis eden şeydir ve hususen İlim, İnsanların çevresel ve beşerî etkilerden sıyrılarak beşer-üstü evrensel gerçekleri idrak etmesi anlamına gelir.
İşte Kur’an insanları bu evrensel İlke’leri keşfetmeye ve öğrenmeye ve Allah’ın Ayet’lerini (İşaret’lerini) okumaya davet eder. Fakat ancak buna inananlar İdrak’lerini geliştirerek İnsan’laşabilir ve (peygamberlerin rehberliğinde) kendi kişisel/bireysel tekâmüllerini gerçekleştirebilirler.
O zaman şunu net bir şekilde söyleyebiliriz: Konuşacak (anlamlı) bir şeyleri olmayanların Hikâyesi (artık) ilerleyemez.
Bu konuşulacak/konuşulması gereken şeyler, Bilim/Sanat/Felsefe/Mûsikî/Edebiyat gibi İnsanî-Zihinsel Faaliyet Alanları’dır.
30.09.2025
