Bu Yazı’yı kalbimize saplı bir mızrak ucu ile yazarız. Gelin size Rububiyyet Sırrı’nı vereyim.
Kaybolmuşların kaldığı Gece’nin, yıldızlı karanlığında, Yıldızları arayan bir Adam bulunur. Kaybolanların bir rehber araması gibi, o Rehber de kaybolmuşlar arasında bir ümit (eden) arar.
Kendisini libası ile örter, yolda yürümek için Vahid’e (Bir’e) yaslanır. Esasen; O, Yol’u göstermek için her zaman hazır ve nâzırdır; fakat inanmayanlara rehberlik edemez.
Izdırap odur ki, en büyüğü bedenin değil, kayıp nefislerin ızdırabıdır. İşte O, tüm o ızdırapları kalbinde taşır. Buna bir beşerin gücü yetmez; o yüzden O – Kâmil Mürşid – Güç (Kudret) İlkesi gereği Rahmân’a rücû’ eder, zorlukları Rahmân’a havâle eder. Zira “Allah’a hiçbir iş zor gelmez”, “O’nu uyku tutmaz” ve O, “ol der, oldurur”. Böylece O’ndan Rahmân’ın kokusu yayılır.
Bu yazdığımız İlke, Kader İlkesi olan 10. İlke’den bir önceki ilkedir ve Rehber, Yolcu’ya kendi kaderini gösterir (Yolcu’yu kendi kaderine kılavuzlar), yolunu Gönlünün Kandili ile aydınlatır ve onunla (yolcuyla) beraber yürür. Neşesine ve acısında eşlik eder; fakat O, Celâl ve Cemâl sıfatlarını Kemâl’e erdirdiği için neşe ve acı O’nun Nazar’ını perdelemez; O’nu hakikati görmekten – iyiliği emredip kötülükten menetmekten – alıkoymaz.
O, Dost’tur. Bu, onun en yüce İsim’lerindendir; yani O, Velî’dir, İnsan-ı Kâmil’dir.
Bizim iyiliğimize bizden çok sevinse ve başımıza gelen musibetlere bizden çok üzülse de, Rehberlik görevine devam eden, dirayet ve metanet sahibi Kişi’dir. O’nun en çok zikrettiği Kelâmı’ndan birisi şudur: “Evladım, ümitsizlik bize haramdır!”
İşte bu, ( [Hakk’ın] Kudret İlkesi’ne yaslanıp, Kader İlkesi’ne götüren) bir İlke olarak, Rububiyyet veya Rehberlik İlkesi diyebileceğimiz şeydir.
22.04.2025
