Derin Uyku’nun bu hâlinde, libido ve mana o kadar İç’e çekilmiştir (Kendilik’e yakınlaşmıştır) ki tüm rüyalar kuvve hâline geri çekilmiştir. Bu durumda, bunlar bir potansiyel olarak hâlen vardırlar ve tecellî etmeye hazır durumdadırlar. Kişi’nin rüya-görmeme isteği, bunları birer potansiyel düzeyinde tutar; fakat eğer bunlardan birisine doğru bir mana akışı gerçekleşir ise, bu potansiyel edindiği mana ile aktif bir mevcudiyet kazanır ve görünür hâle gelir (biçim kazanır). Verilmek istenen mesajın, rüya hâli üzerinden, rüya-dilinden iletilmesi üzerine rüyada bulunduğunun (hayret ve acı veren) idrâki ile, mana yeniden İç’e döner ve Kişi Kendilik’in kıyısında dinlenmeye devam eder.
Rüya’dan çıkış ise ancak Rüya’da bulunduğunun idrâki ve Rüya’yı oluşturan Sebep’in yokluğu ile mümkündür. Bu da, Rüya’nın İç’sel Yaratıcı Kaynak’ının anlaşılması anlamına gelir. Mesaj alındıktan sonra, Sahne kapanır. Sahne’yi kapatan, gene Rüya’nın Yaratıcı Merkez’inde yer alan, rüyayı gören Kişi’dir. Rüya’nın yok-edicisi (Kahhar’ı) olması, onu Rüya’nın Hâkim’i kılar. Böylece Mutlak Varlık’ın Kendisinden-Kendisine tecellisinin eseri olan varlık; O’nun “kendisinden-kendisine tecelli”sinin de tecellisi olur; yani “kendisinden-kendisine-tecellinin tecellisi” olur.
22.09.2024
