Söylem’i, kimyasal bileşenlere benzetiyorum.
Doktor verdiğinde bu ilaç niteliği kazanır. “İyileştiren bileşen”e ilaç deriz. Bununla birlikte, kimyasal bileşenler, uyuşturucu olarak da karşımıza çıkar; yani “bağımlı hâle getiren ve aklı dumura uğratan bileşen” olarak.
Doktorun ve uyuşturucu satıcısının tavırlarını, Şifacı ve Zehirleyici Arketipleri olarak da düşünebiliriz. Böylece konuyu daha evrensel bir ölçeğe taşımış oluruz.
Şifacı ve Zehirleyici birbirinin tersi işlevler sergilerler. İkisi de ortak bir unsur olarak, “bileşenlerin bilgisine” sahiptirler. Bu sebepten, onları Simyager’in Aydınlık ve Karanlık kutupları olarak düşünebiliriz. Anlamlı olan iyileştirir ve anlamsız olan zehirler. Bundan Şifacı ve Zehirleyici de nasibini alır. Şifacı, Şifa’nın ne olduğunu Kendi İçi’nden bilir; böylece anlamlandırdığı hakkında farkındalık sahibidir. Zehirleyici ise, Zehir’in ne olduğu hakkında farkındalık sahibi değildir; o, sadece Dış’sal cihetten etki etmek çabasındadır; nefsânî arzularını tatmin etmek için.
Nefsânî heva ve heveslerin niteliğinden ötürü, Zehirleyici, anlamlandıramaz, “etki eden bileşen”in anlamına vakıf olamaz. (Anlamlandırsa, “dönüşürdü” ve “şifa bulurdu”.) Sadece Dış’sal cihetten etkisine bakar. Peki anlamadığı şeyi nasıl kullanabilir? O zaman deriz ki, kendisi de etki altındadır, Dış’sal cihetten etkiye tâbîdir. Buna Şeytan da deriz; yani “Kendi Varlık’ından uzaklaştıran dışsal etki”ye.
Şifacı, Şifa’yı İç’te bulunur. Kendi İçi’nden geldiği için, Şifacı özgürdür, hürdür. Şifa, ancak Şifacı’nın İnsânî Varoluş’u ile tecelli eder; yani Şifacı, Şifa’nın bilgisine kendi varoluşu üzerinden ulaşır.
Nasreddin Hoca bir gün, eşeğinde giderken, eşekten düşmüş. Hoca’ya yardıma koşanlara, Hoca demiş ki: “Bana eşekten düşen bir hekim getirin!”
Şifacı eşekten düşenin hâlini bilir, Zehirleyici ise eşekten düşürmeye çalışır.
Bundan sonra da, Simyager’in bu iki kutbunun Bileşen’ler ile olan ilişkisini incelemeyi (de) umuyoruz.
30.03.2024
