“Var mı, kanımı isteyen?”
Korkuyorlar seni görünce,
Aslandan kaçan çakallar gibi.
Onlar;
Ne içlerindeki canavarı yiyebilirler,
Ne de kendilerini ona yem edebilirler.
Oysa baksalar görecekler:
Ne var ki şu kainatta,
Yemeyen ve yenilmeyen?
Sivri dişlerden
Ve pençelerden korkuyorlar.
Halbuki asıl obur topraktır.
Üstelik o, yavaş yavaş,
Çürüterek yer herkesi.
Bilmiyorlar, insanların çürüdüğü bir dünyada
Isırılmanın ne büyük şeref olduğunu.
Oysa sen farklısın.
Sen yemek ve yenilmek istiyorsun.
Onurlu bir savaş ve içindeki
Haykıran yaşamın sesini duymak istiyorsun.
Sana senin gibi,
Yemekten ve yenilmekten
Korkmayan bir eş gerek.
(Yemek ve yenilmek birer metafordur.)
